Dawny trzebowniski wikary przez kilkanaście lat prowadził niemal pionierską pracę duszpasterza wśród wiernych w parafii Zabłotów, w ukraińskim obwodzie Iwano- Frankowsk. Obok niesienia słowa bożego jego powołaniem stała się pomoc dla ośrodka dla dzieci ciężko upośledzonych umysłowo w Załuczu, a także organizacja drugiej podobnej placówki, prowadzonej przez siostry zakonne, w samym Zabłotowie. Dzięki pomocy wolontariuszy z Polski oraz różnym akcjom charytatywnym, sieroty z Załucza korzystają dziś z warunków na cywilizowanym poziomie. Choć początki były jakże dramatyczne. Ks. Radoń tak to wspominał w wywiadzie dla „Gościa Niedzielnego”. - Gdy zakładałem ośrodek w Zabłotowie jeździłem po domach, by namówić rodziców, by dali nam swe chore dzieci. Zdarzały się sytuacje, że rodzice, by „uniknąć wstydu we wsi”, przywiązywali swe dzieci do krzeseł i te biedaki siedziały tak wiele godzin schowane przed światem. Podjeżdżam pod jeden z domów. Mówię: Dajcie syna do ośrodka. Rodzice chowają się, przestraszeni. W końcu mówią: Nie wierzymy. Najpierw wydaliśmy całe pieniądze na lekarzy... Ukraińscy spece od medycyny przekonywali ich, że można „wyleczyć” Downa drogimi zastrzykami! Biedni, łatwowierni rodzice słono za to płacili. Bóg jeden wie, co wstrzykiwano tym dzieciakom. Rodzice nie widzieli efektów, poszli do popularnych na Wschodzie wróżek. Znów zostawili u nich majątek. Bez efektu. Uderzyli do cerkwi, ale jakiś batiuszka rzucił „To diabelskie nasienie”. Zamknęli dziecko w domu. Widziałem, że to nie dzieci są chore. To rodziców muszę otoczyć modlitwą. Byli nieufni, bardzo poranieni. Powoli jednak zaczynali się otwierać. Cieszyłem się, że przychodzą. Nawet taką garstką…

    W 2007 roku po wyjeździe ks. Jana Radonia na Kamczatkę, proboszczem w Zabłotowie został ks. Grzegorz Ząbek, nasz rodak z Łukawca. W minionych latach, dzięki jego osobistym staraniom i nadludzkim wprost wysiłkom, a także zaangażowaniu  całego zespołu ludzi dobrej woli, w tym stałych wolontariuszy z Ukrainy oraz licznej grupy wolontariuszy z Polski, udało się zdecydowanie prawić warunki bytu i rehabilitacji 130 podopiecznych załuczańskiej placówki. Ze strony polskiej sa to zwykle  studenci, którzy wykonują wielką pracę na rzecz rehabilitacji podopiecznych oraz przywożą lub organizują sprzęt dla tamtejszego Ośrodka Rehabilitacji. Wsparcia materialnego nieprzerwanie udziela diecezja rzeszowska a także zaprzyjaźnieni sponsorzy nie tylko z Polski. Wiadomo, pomocy takowej nigdy za wiele. Powyższe zdjęcia skopiowaliśmy ze strony „Pomoc dla Załucza”, którą zawiesili w sieci wolontariusze z Polski. Jej autorzy piszą m.in.: Potrzebą chwili jest ciągła praca nad mentalnością tutejszych ludzi, dla których osoby niepełnosprawne, są „karą od Boga” i należy je izolować. Dlatego każda pomoc, również materialna, jest dla miejscowych ludzi wymownym świadectwem, że to wsparcie jest bezinteresowne i wynika z potrzebny serca.
Praca zabłotowskiego proboszcza ma zupełnie inny wymiar niż tradycyjna działalność duchownego zarządzającego każdą polską parafią. Ks. Grzegorz dostępny jest dla swych parafian 24  godziny na dobę, i jest od wszystkiego, zarówno w pracy duszpasterskiej jak też w społecznej działalności na rzecz ogółu mieszkańców. – Mogłam się o tym osobiście przekonać – mówi Elżbieta Ząbek, mama ks. Grzegorza - kiedy kilka lat temu wraz z zespołem „Łukawianie”, odwiedziliśmy parafię w Zabłotowie. Pamiątką z tej niezwykłej podróży są zdjęcia i wpisy do okolicznościowego albumu; ich fragment publikujemy poniżej. Jakże wymowne są słowa ks. Grzegorza, który tak mówi o swej wspólnocie: - Nie jest to wzrost skokowy, ale cieszy nas każdy nowy parafianin. Z każdym człowiekiem trzeba pracować indywidualnie. Jednakże w ciągu ostatniego półrocza trzy rodziny zaczęły systematycznie uczęszczać do naszego kościoła, i wysyłać dzieci na katechezę…